Marco Borsato: Van trauma naar theater! Wat er misgaat in de zoektocht naar recht!
De publieke rechtszaak tegen Marco Borsato vult al weken de kranten en talkshows Iedereen heeft er wel een mening over. Maar gaat het hier nog wel om schuld en onschuld? Wat mij als therapeut raakt, is niet het dossier zelf, maar het effect van dit soort publieke processen op de betrokkenen. Wat als de waarheid van beide partijen ondergesneeuwd raakt in het theater van juridische processen? Wat doet dit met de betrokkenen en hun families? Recht heeft hier een podium gekregen en trauma heeft dat niet. Daar gaat het goed mis.
Waar is de traumatherapeut in dit theater?
In al die jaren van onderzoeken, beschuldigingen en mediacircussen lijkt er geen ervaren traumatherapeut geraadpleegd te zijn. Iemand die begrijpt wat er in een puberbrein gebeurt bij grensoverschrijding. Mocht er sprake zijn van trauma, dan is dat trauma inmiddels niet alleen door Marco veroorzaakt maar door de hulpverlening en de rechtspraak in Nederland. Elke krantenkop, elke talkshowtafel, elk commentaar op social media is namelijk opnieuw een trigger.
Het meisje, dat misschien grensoverschrijdend aangeraakt werd, is ondertussen wel volledig publiek bezit geworden. Dat is geen recht. Dat is hertraumatisering door het systeem dat zou moeten beschermen.
Hoe het systeem zelf trauma veroorzaakt
In mijn praktijk zie ik het vaker. Zodra de zedenpolitie, Veilig Thuis en advocaten worden ingeschakeld, raakt een jongere verstrikt in een systeem en wordt een dossier. Alles draait dan om verklaringen, bewijs en consistentie, terwijl de jongere vooral behoefte heeft aan rust, veiligheid en erkenning.
Maar recht werkt met feiten en trauma met zenuwstelsels. Dus ik kies er juist voor om het gebeurde met de jongere zélf te bespreken. Eerlijk, rustig en zonder er een jaren durend drama van te maken. Heling ontstaat namelijk door verwerking, inzicht en vervolgens acceptatie en integratie.
Wordt een aanraking op de markt geaccepteerd?
Gezond verstand is de eenvoudigste vorm van fatsoen. En als je geen gezond verstand hebt, dan houd je je vast aan deze visie:
‘Je durft niet een aanraking van een minderjarige op het strand of op de markt te doen? Dan doe je dat in een privé situatie of in de kamer van de minderjarige ook niet’. De basis is dus heel eenvoudig: fatsoen en grenzen én weten dat een complexe thuissituatie om grote zorgvuldigheid vraagt.
BN-ers en rechters: Fatsoen werkt twee kanten op
Ik vind het een kapitale fout dat de rechtbank een bekende Nederlander niet via een achteringang laat binnenkomen. Niet omdat hij speciaal behandeld moet worden, maar omdat de rechtbank zelf hiermee de betrouwbaarheid van het proces ondermijnt.
Hoeveel respect, veiligheid en vertrouwen geef je een BN-er als hij eerst door een geëmotioneerde haag van journalisten, camera’s en geschreeuw moet lopen? En daarna wordt wel verwacht dat de BN-er rustig en weloverwogen een betrouwbaar en eerlijk verhaal doet?
Dit mediatheater beïnvloedt de jongere maar ook Marco Borsato. Het is hier geen kwestie van gelijk en ongelijk. Het is gewoonweg menselijk leed en treft ieder die in het mediatheater staat.
‘Waar recht zoekt naar bewijs, zoekt trauma naar heling en rust’
Er gaat dus fundamenteel iets mis als ‘recht en trauma’ lijnrecht tegenover elkaar komen te staan. Dat is in deze rechtszaak van Marco Borsato zeker het geval. Het mag toch duidelijk zijn dat trauma’s van de betrokkenen niet worden opgelost in procedures die jaren duren. Soms vragen heling en rechtvaardigheid niet om méér aandacht maar juist om stilte, begrenzing en kennis achter gesloten deuren en om wijsheid in het openbaar.
‘Waar recht zoekt naar bewijs, zoekt trauma naar heling en rust. Die twee zouden moeten samenwerken en elkaar juist niet beschadigen’.
Tips en erkenning nodig?
Herken je grensoverschrijdende ervaringen bij jezelf, je kind of iemand in je omgeving? In Praktijk De Rots help ik cliënten en kleintjes om weer stevigheid te vinden na deze ingrijpende ervaringen.